Daar ga je dan…. Voor het eerst naar het kinderdagverblijf samen met je grotere broer. Super stoer vindt hij het, dat hij jou weg mag brengen. Toch denk ik daar stiekem anders over. De afgelopen week heb ik je dagelijks verteld wat er zou gaan gebeuren. ‘Jij mag dinsdag ook met de kindjes gaan spelen. Samen met je grote broer ga je naar school en mama die gaat jou weg brengen en komt jou weer ophalen’. Niet omdat het iets engs is, maar omdat het iets nieuws is. Iets nieuws voor jou en iets nieuws voor mij.
Nu kun je denken, ach wat merkt hij er nu van of dat snapt hij toch niet. Geloof mij baby’s weten exact wanneer er iets veranderd in zijn/haar omgeving. Door ze hierin mee te nemen maakt het dat veranderingen minder heftig zijn. Niet onoverkomelijk, want verandering of nieuwe dingen horen er nu eenmaal bij. Zo zijn voorbereid op wat er komen gaat, waardoor de shock van de verandering minder groot is.
Gelukkig resulteerde dit in een grote glimlach toen een van de leidsters hem uit de maxicosi haalde en met hem voor het raam gingen staan om mij uit te zwaaien. Onderweg naar de auto voelde ik de tranen omhoogkomen. Kak, zo gehoopt dat deze achter wegen zouden blijven. De tranen rolde over mijn wangen en mijn gedachten en gevoelens vlogen alle kanten op. Wat een verdriet, waar komt dit vandaan? Ik moet loslaten, al is het maar een heel klein beetje. Een klein stapje, maar het eerste stapje van velen die volgen gaan.
Wist je dat ik deze (onbewuste) spanning/energie al dagen met mij meegedragen heb. Waardoor dit direct voelbaar is in de sfeer binnen het gezin. Dat dit voor jouw (hooggevoelig) baby, dreumes en peuter ook voelbaar is??